Salin Salin Din

Salinsalin Din Pag may Time

So kumusta naman? Ano na bey? Well ito, katatapos ko lang magsalin ng isang libro sa Hiligaynon mula sa Ingles. 130 pages more or less ito, kaya - Achievement unlocked! Pero ang nakakaloka, may dalawang singkapal pa na libro na kailangan din matranslate sa lalong madaling panahon. Like deadline na next weekend. DARNAH!

At bakit naman kamo na nagagahol ako sa oras? Dahil may regular work na ako. YES! Kolboi ulit.
And how exactly did this happen? Oo nga naman. Backtrack muna ang drama at matagal akong walang kwento dito.



So yun nga. Tinatapos ko na ang lawshcool for like forevah! After ko mag Manila at after magtrabaho kun saan saan sa Asia Pacific Region, balik Iloilo ako. It took me two more years to finally almost finish law school. ALMOST!

Putanginampakshet kasi ang isang propesor sa isang subject eh. INC. Binigyan pa ako ng INC sa isang subject na kung sana wala, ay tapos ko na ang letcheng abogasya na ito! SO YUN! Pakyu sha! INC!

Dahil 2nd sem subject yun. waiting in vain ang peg. Meanwhile, nag apply ako sa work dahil  nauubos na ang pinagputahan ko, kaya need ko ng kita. Hindi rin sapat ang mga paraket raket kong mga chuva, kaya ayun. Kolboi ulit habang antay ang 2nd sem para makuhanan ng completion ang putanginang INC na yan.

Meanwhile din, nag-apply ako ng Masters Degree sa UP Open University, and yes, pumasa at nakapasok. Enrollment this week. Buti na lang sumweldo ako. Ayun. So Kolboi ako na nagmamasters sa UPOU ng ASEAN studies. And in my spare time, kung may spare nga ba, ay paraket raket. Isa na dito ang pagsasalin. Minsan Filipino to Hiligaynon, minsan English to Hiligaynon. Iilan lang naman kasi ang gumagawa nun at swerteng naambunan naman ako ng mga projects. Habang nag aantay s aputang inang 2nd Sem.



Sana nakaluwas na akong Manila. Sana at siguro ay hindi nauwi sa wala ang mga tatlong subok ko mag kapartner - dahil malayo ako at dahil nasa Manila sila, at dahil hindi ako mayaman para lumipad lipad every weekend. But that's another story for another day.

Meanwhile, natapos ko ang isang libro at may dalawa pang nag-aantay. Siguro matapos ang 2nd sem at makagrad na ako, pwede na magpalipat sa work at ituloy ang planong Manila. At siguro may mahahanap akong letcheng love na yan.
Siguro wala rin.
Siguro mauuwi lang sa wala.
INC

Meanwhile - salin salin din pag may time!

Joy of, The sheer

I'm back lubak-lubak!

Oo alam ko, it's been a while since I last blogged. Yung last entry ko nung Mayo pa, pero dedma na. I'm back and I will be back for good. Paano nga bang nawalan na ako ng ganang magsulat dito? Kasalanan ni Facebook. Madali na kasing magsulat sa Facebook. Merong 'Notes' Function ang Facebook. Konting edit, konting lagay ng picture, click, share. Tapos. Mas kumplikado ang mag blog at mas madaling sundan ang sulat ng iba sa paltform ng Facebook.



So bakit ba ako bumabalik. Dahil na heartbroken na naman ako. CHARING LANG! Well, sige, dahil nga dun, inaaliw ko ang sarili ko. Nagbasa basa ako ng mga kung anek anek. Sa rest days ko naubos ko mabasa ulit ang "The Great Gatsby" ni F.Scott Fitzgerald, nakasulat ako ng mahigit kumulang sampung haiku dahil sa mahaderang si Sylvia Plath, at nakapagtranslate ako ng isang tula ni Pablo Neruda sa Hiligaynon at Filipino. Taray much no? Hehehehehe

Well yun na nga, dahil sa kakaliwaliw ko kung saan saan, napadpad ako sa tumbler ni israelmekaniko. Funny sya. Witty, humorous. Parang ako. Lamang lang ako ng kaunting paligo at ilang wisik ng Bambini Cologne Summer Fresh Scent. And so, ayun, napanostalgia ako sa pagboblog. So bakit ako bumabalik? Bakit hindi na lang gumawa ng bagong blog sa tumblr? May nagbabasa pa ba ng blogspot? May nagbabasa ba sa akin to start with. And then it dawned upon me. Parang pagkalaki-laking Epiphany - yun na mismo ang rason.

When I started blogging, ang sabi ko lang sa self ko, magsusulat ako dahil yun ang gusto kong gawin. Magkwento. Hindi ko iniisip kung may nagbabasa ba sa akin o wala. Kung may nagcocomment ba? May nagfa-follow o nagshi-share ng mga pinagsusulat ko. And there lies the reason. Hindi naman ang aging platform ang rason kumbakit hindi na ako nagboblog. Followers. Yun ang pinakarason. Instead of just writing for the sake of writing, naghabol ako ng readership. And that spelled the death to my writing. Nawala na yung sheer joy of just putting words into paper. The sheer  joy of putting my thoughts forward. Inalala ko na ang readership, ang acceptance, etc etc etc. At mali ako.



One time, nung nag Manila ako, napag-usapan namin ng isa kong tatay-tatayan na si Atty. JP Cunada ang tungkol sa Sheer Joy. The Sheer Joy of learning for the sake of learning. The sheer joy of writing for the sake of writing. The sheer joy of studying for the sake of studying. Ito ang kailangan ko ma-irecapture sa sarili ko. Ang Sheer Joy na itey.

And so, ito ako. Bumabalik at nagsusulat muli sa isang platform na hindi na siguro pinapansin ng mundo. Dedma! Magsusulat ako dahil gusto kong magsulat. Aaralin ko ulit ang platform na ito. Kung may magbabasa man, thank you. Kung wala, dedma. Babalik ako sa pagboblog dahil gusto ko irecapture ang sheer joy na yun. Na naiwala ko kakahanap ko ng audience. At gaya ng sabi ng magagaling kong mga mentors sa pagsusulat, kung magaling ang pagkakasulat, hahanap at hahanapin ito ng audience. For now, magsusulat lang ako for the sheer joy of it.

And as such, hello there, and welcome me back. Matagal tagal din na wala akong naikwento sa blog kong to, but don't fret. The Batchoy Boi is back, and yes, he is back for good, for the sheer joy of writing.

Sa mga nagbabasa nito, anjan pa ba kayo. Kung oo, heller! Kung wala, dedma. Sana ay nahanap nyo ang sheer joy ng kung ano mang ginagawa at gagawin nyo. And so, welcome back the Batchoy!

MABUHEI!